Η Μπέτυ Αρβανίτη θυμάται την εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος βρισκόταν στην ακμή του και μοιράζεται τις προσωπικές της εμπειρίες από τη δουλειά της στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, αλλά και τη σχέση της με τους συναδέλφους της.
«Μια εποχή γεμάτη γέλια, συνεργασίες και στιγμές που σήμερα θεωρούνται ανεκτίμητες μνήμες.
Αλέξης Σταμάτης: Συγκινεί με το μήνυμά του για τα γενέθλια της μητέρας του, Μπέτυς Αρβανίτη
Όλοι μια παρέα, μαγικοί κωμικοί που σε τίποτα δεν υπολείπονται των σπουδαίων ξένων Γούντι Άλεν, Πίτερ Σέλερς κ.λπ. Αν ζούσαν στο Χόλιγουντ, ίσως να ήταν και σπουδαιότεροι τους.
Όταν θυμάμαι αυτή την εποχή του ‘65, του ‘75, του ‘80, σκέφτομαι πόσο πολύ συνδυασμένη ήταν με τα νιάτα μας και με την ξενοιασιά που τα συνόδευε, παρ’ όλους τους προβληματισμούς μας τότε. Αυτό, σε συνδυασμό με τις ταινίες που γυρίζαμε, εμένα μου έχει αφήσει μια γεύση τρυφερότητας και συγκίνησης.
Προσωπικά συνήθως έκανα ταινίες κυρίως το καλοκαίρι. Συχνά σε κάποιο νησί. Συνεργείο και ηθοποιοί ήμασταν μια παρέα. Δουλεύαμε και παράλληλα ζούσαμε μαζί. Τότε δεν υπήρχαν «κινητά». Κι έτσι οι προσωπικές σχέσεις αναπτύσσονταν. Μετά τη δουλειά τρώγαμε, πίναμε και διασκεδάζαμε όλοι μαζί. Κάτι σαν οικογένεια, σαν σχολική εκδρομή. Ξέραμε ο καθένας τα προβλήματα του άλλου και όταν άρεσε στους τεχνικούς μια σκηνή, ήταν για μας κριτήριο για το πόσο καλή ή όχι ήταν. Η κρίση των τεχνικών πάντα έχει μεγάλη σημασία.
Υπήρχαν επίσης συναντήσεις σημαντικές, όπως είναι, για μένα, ο Βασίλης Γεωργιάδης, ο Γιώργος Αρβανίτης, ο Νίκος Καβουκίδης, η Αργυρώ Κουρουπού και τόσοι άλλοι σημαντικοί και αγαπημένοι.
Παρόλ’ αυτά, δεν πιστεύω ότι ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, εκτός βεβαίως εξαιρέσεων, ήταν στο σύνολό του τόσο σημαντικός. Ίσως είναι υπερτιμημένος. Πιστεύω ότι πολλές φορές ήταν κακά χωνεμένη μίμηση του Χόλιγουντ.
Όμως η μεγάλη προσφορά του παλιού ελληνικού κινηματογράφου ήταν οι σπουδαίοι, κυρίως άνδρες, κωμικοί. Από τον Λογοθετίδη και τον Ηλιόπουλο έως τον Κωνσταντίνου και τον Μουστάκα.
Πάντως η γεύση από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο είναι μια γλυκιά, ανθρώπινη αθωότητα συνδυασμένη με τα νιάτα, κι αν κάποιες ταινίες — γιατί υπάρχουν κι αυτές οι εξαιρέσεις — ήταν σημαντικές, είχαν προκόψει από ορισμένους ιδιαίτερης ευαισθησίας και αισθητικής ανθρώπους του σινεμά, όπως ο Κούνδουρος, ο Κανελλόπουλος, ο Γεωργιάδης και, βεβαίως, ο Αγγελόπουλος στη συνέχεια.
Επειδή έτυχε όμως να δουλέψω και στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο, πιστεύω ότι ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος λειτούργησε ως σκαλοπάτι για αυτόν, είτε απορρίπτοντας είτε αποδεχόμενος την ύπαρξή του. Η προσφορά του δεν ήταν αμελητέα. Αποτυπώνει μια περίοδο ιστορίας και βέβαια εικόνες ζωής αυτής της περιόδου που είναι πολύτιμες μνήμες που χωρίς αυτόν δεν θα είχαν καταγραφεί έτσι ζωντανά. Αυτές οι εικόνες ζωής είναι ό,τι απομένει από μια ανεπανάληπτη εποχή, όπως είναι άλλωστε όλες οι εποχές».
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ
Πηγή: www.gossip-tv.gr
